- pərişan
- sif. və zərf <fars.>1. Dağınıq, qatma-qarış, nizamsız. Ağarmış saçları çiyninə tökülmüş, pərişan saqqallı bir qoca . . dar küçə ilə gedirdi. Ç.. . . Səlim <Mehribanın> tərləmiş üzünə tökülmüş pərişan saçlarını bir tərəfə edib alnının tərini sildi. S. H.. Pərişan etmək – pərən-pərən salmaq, dağıtmaq, darmadağın etmək. Girsə o səngərə tək bir qəhrəman; Bütün bir alayı edər pərişan. H. K. S.. Pərişan olmaq – darmadağın olmaq, pərən-pərən düşmək; dağılmaq. Havada parladı qızıl bir nişan; Gərayın dəstəsi olub pərişan. . S. V..2. Qəmli, kədərli, qüssəli. Pərişan gəzirsən bütün aləmi; Gözündə ilk bahar zimistan olur. . S. V.. <Afət:> Yaramı açma gəl, Pəri, qan gedər; Afət bu dünyadan pərişan gedər. M. R.. Pərişan etmək – çox məyus etmək, kədərləndirmək, qüssələndirmək, qəmləndirmək. Bir tərəf şanə dağıtdı zülfünü, bir yan səba; Hər tərəfdən hər biri könlüm pərişan etdilər. S. Ə. Ş.. Bütün ömründə çox az xəstələnən, son illər heç xəstələnməyən Böyükkişinin qəflətən yorğandöşəyə düşməsi xanımın halını olduqca pərişan etmişdi. S. R.. Pərişan olmaq – qəmlənmək, kədərlənmək, qüssələnmək, çox məyus olmaq. İstəsən könlüm kimi zülfün pərişan olmasın; Ol qədər cövr et mənə ah etmək imkan olmasın! M. Ə. S..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.